Zamansız Bir Veda!

Ne çabuk gelişti her şey, farkına varamadan oldu ve bitti. Zamansız bir vedadı, eksildim. Şimdi ne varsa aşka, vefaya, özleme dair, hepsi içimdeki yerini değiştirdi.

Zamansız Bir Veda!

Gidişlere alışık bir yürek için, ayrılık zor değildir. Bunu da atlatırım ancak zamanı değildi. Sen gittin, yanında bıraktığını zannettiğin beni de sürükledin.

Yalnızlık ne ağır bir yürek sancısı, ne parçalayan bir vurgundur bilemezsin. İçini kemiren kaygıların, mantığının önüne geçer. Şiddetli bir fırtınadan geriye ne kalırsa, ayrılığın ardından o kadar virane kalır insanın ruhu. Kaldı ki, ben bitişlere alışığım ama bu zamansız oldu.

Ayrılık, geliyorum der aslında, hissedersin. Kabul edemezsin, o ayrı ama için için finale doğru gittiğini bilirsin. O yüzden çok da şaşırmazsın o an geldiğinde, kahredersin sadece, çok üzülürsün. Ben şaşırdım! Hazırlıksız yakalandım.

Gittiğin yerde daha mutlu musun diye düşünmeyeceğim. Öyle olacağına inanmasan gitmezdin. Vardır mutlaka bir bildiğin, yoksa bilmeden mi gittin? Bir maceradan öteye geçmeyecek ama ruhunu besleyecek bir yolculuksa çıktığın, gönlün rahat git, ben o duyguyu bilirim. İnsanın arayışlar içinde kendi çemberinde dört döndüğü uzun zamanlardan sonra, zincirlerinden kopma ihtiyacıdır bu hareketin, anlarım.

Sadece zamansız oldu. Biraz hissetmiş olsaydım, gözünde, sözünde bir şey yakalasaydım, beklerdim. Hatta ben toplardım bavulunu ellerimle, güzel dualarla yollardım. Son gecenin, son olacağını bilseydim, hiç uyumadan yüzünü seyrederdim sabaha kadar. Kokunu içime doldururdum. Sımsıkı sarılırdım, güneş doğana kadar bedenimi ayırmazdım ama bilemedim.

Vakti değildi sevgili, bu gidişin hiç sırası değildi. Gerçi bazen gitmek de öyle güzeldir ki! Terk ettiğin benim diye bencillik edemem. Yeni bir sayfaya başlamak, bir serüvene doğru gitmek nasıl bir heyecandır bilirim. Ben de birilerinden böyle gitmiştim…

Her ne kadar zamansız da olsa bu bitiş, senin adına dua edeceğim. Dilerim gökkuşağının altından geçmek için çıkmıyorsundur yola. Göreceğin, duracağın her noktada seni bir olay bekleyecektir. Yaşayacakların, geçmişindeki bağlardan koparmasın. Sırtında bir yük gibi taşıma ama hep cebinde tut derslerini. Deneyeceğin acılar ve kahkahalar zenginliğin olacaktır, doğru değerlendirir.

Zamansız bir veda, demek gidiyorsun sevgili! Beni düşünme, maceranın tadını çıkar. Dileğince yürü, gidebildiğin kadar uzun git. Bir gün arayıp haber ver mutlaka çünkü ben merak edeceğim, bu yolculukta ne kadar büyüdüğünü senin….

GİTTİNİZ Mİ BAYIM?

SİZ
///
Siz ki kendinize yer aradınız bende
Oysa hiç bilmediniz aslında ne kadar benim olduğunuzu
Gitmiştiniz
Hem de adam akıllı…
Geride bıraktıklarınız mühim değildi
Geride kalanlar ünlemsizdi
Sahi bayım kaç aşk sonra vurgun yemişti elleriniz?
Ben ki size çatlak bir göz bebeği sunuyorum
Sızar mısınız telaşsızlığıma?
Tutar mısınız titrek şarkılardan ruhuma?
Siz ki bayım demir teller örmüştünüz aynalarınıza
Bir baksanız ne çok şey göreceksiniz,
Sizden arta kalan, bende çoğalan bir düş / görecektiniz
Gittiniz

Hem de bütün uçurtmalarımın ipini kopartarak
Gittiniz bayım
Nefesim tükendi
Siz rüyalarımdaydınız
Bir avuç küllü leblebinin hayrına kalmıştı ömrüm
Benim değildiniz
Ki hiç tutmamıştınız parmaklarımdan
Utanıyorum sizden
Sizim demeye
Benim olun demeye çekiniyordu dilim
Bayım size aşığım!
Gelmeseniz de ünleminiz hep benim için konulacak kuytularınıza(!)
…
Bir annenin masalına yakışacak kadar saftınız
Ve en çok sizi dua’larımda sağ çıkardım
Bayım…
Burada aklım kumkuma kuşu
Sizdeyken uykusuzluk hali
Siz bayım…
Evet siz…
Benimsiniz(!)
Sonsuzluk sizin göz çeperinizde
Ve ben de
Size ait koca bir cennet
Açmaz mısınız?
Adımın ilk düğümlenen hecesini
Alır mısınız avuçlarınıza?
Ve bayım siz, sanırım hiç ben kadar sevemeyeceksiniz///

Evet, bayım size ciddi bir aşk sunumu yapıyorum
Belli ki zor olacak size sizi anlatmak
Beklide hiç anlatamamak…
Siz ki bayım kendiniz çok gördünüz bana
Ben ki sizi canımın diğer tarafı yapmaya hazırdım
Gittiniz bayım!
Bir kez olsun yaslansaydınız ellerime
Gitmek sıfatını yitirecekti
Bir tutuna bilseydiniz saçlarıma
Düşmezdiniz en uzağımaİlk’leri sizde tatmıştım
Tadıyordum…-ki kilometreler vardı aramızda…
Bayım gitmek için hala savaşta mısınız?
Kamburu kalkmadı mı hala günlerinizin?
Gelmediniz bayım!
Tozlu raflardan kitapları
Sisli kentimden adınızı silemediniz
Gelmediniz bayım!
Gelemeyenimdiniz!
Ve benim kadar sevemediniz hiçbir şeyi?
Sahi bayım iki yakası bir araya gelmiş miydi ellerinizin?
İliklenmiş miydi sevinçlerinizin düğmeleri?
İki ayrı kol düğmesiİki ayrı yaşam…

İşte bayım!Her şey bu kadar basitti
Ve adına aşk diyebilecek kadar ahmaktım
Ama gittiniz bayım!Bütün sahiciliğimi alarak gittiniz
Hakkınız vardı bu-ki aşk sizdiniz!
Size bir gerçeği sır gibi saklayarak söylüyorum

Bayım…Sizi seviyorum!
Biliyorum bayım bu öykü yazıldıkça silinecek
Bilindikçe anlamsızlaşacak
Ve hiç kimse kendini aramayacak bu kırık aşk öyküsünde

Size bayım,Her susuşum size
Ceplerimdeki tüm yokluğu boşaltmıştım sizdeyken
Sizdeyken uçurumların bile miladı dolmuştu
Şimdi bayım!Ellerinizi çekin yüzümden,Güneş alsın kâfi gözlerimi
Bir yalnızlık sissiz esmerleşecekse
Bırakın kararsın bütün fotoğraflar
Nasılsa iziniz sinmeyecek parmak izlerime…
Ve sanırım bayım, siz hiç âşık olmadınız?
Ve ben bayım evet ben
Sizi her halinizle SEVİYORUM!

YASEMIN YILDIRIM







Zamansız başlangıçlar,,,
Erken sevişlerde yitirdim yüreğimin seven yanını oysa kurtarılası tek yanıydı faili meçhul yangınlardan. Taraflığım ondandır bir yanıma küsmüşüm ve bir yarım diğerine…

Suçu sabit görülene kadardır aşk bir o kadar kısa.
Suçlu…
Adını kazıdığım tüm bankları söküp atabilirim yerlerinden ve bir kibrite bakıyor adını zikrettiğim ağaçların külleri. Bir ormanda yakılabilir, silinebilir izleri…
Resimleri yırtıp yok sayabilir miyim seni?

Başımı ölesiye vursam duvarlara (düş)er misin fikrimden?
Çekip alabilir miyim seni beynimden?
Parçalayıp göğsümün çeperini,
Saplasam yüreğime hançeri,
Sızıp akar mısın içimden…

Sabit görüldü,,,
Zamansızdı aşk,,,
Zamansız kalkışlar ve başlangıcı olmayan sonlarda kâbuslara saplanıyor rüyalar.
Uykularımda çakıyor kahve gözlerin gözlerimde,
Silip atabilir miyim seni düşlerimden?
Düşer misin benden?

Zamansız,,,
Gece yarılarında kan ter içinde hıçkırıklarıma uyanışlar.

Bekleyişler,,,
Şehir uykuya dalar, gözlerim yaşlara…

Son gelişinde resmini de götürmüşsün gidişinle, bir kokun kalmış duvarlarını yalnızlığa boyadığım odamda bir de sen kalmışsın bende…

Suçlu,,,
Bu beden yakılmalı, külleri savrulmalı…
Külümden yeniden doğar mısın sen???

Sabit görüldü,,,
Suçludur aşk…











Kimse kahraman yapmasın seni masalına… Kimse seni ben kadar yazamayacak yar.
Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın.
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez.
Uzundur yaşamak denilen türkü. Ve bir ses ile düşer bazen notalarından. Söyleyeni susar, söyleteni gider, sözler biter…
Bir son için eline kalemi dolamak… Hadi yeniden / yenilmeden dercesine son diyebilmek…
Hadi son…

Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet. Isırganlar düştü ellerime / yüreğime… Sonuma susadım. Titrek ellerimle yazdığım şiirleri yırttım bugün. Dün ateşe verdim birikmiş yazıları. Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları…
Kirpiğimde asılı kalıyor masal. Gözyaşlarıma takılıyor. Hadi dinin gözyaşlarım. Hatırlamıyor musunuz sizi kaç kez uslandırdım?
Benim masalımda ikinci tekil şahısla başlıyordu tüm çekimler. Varlığıma hiçbir satır aralığında rastlanılmıyordu. Kayıptım… Kayıbım…

Üstüme atılabilirdi tüm Mecnunluk masalları. Bitmeyen aşkların çekilmeyen çileleri yıkılabilirdi şahsıma. Ki kayıptım.
Bir masal yazdım. Müebbet hükmü giydirildi parmaklarıma. Şimdi üstüme bırakılan suçlar olsa ne yazar? Kayıbım… Bulunsam, önce kendi masalımdan hesap sorulacağım. Sonum müebbede bakar. Üstüme atılan düşler ancak müebbedimi idam yapar…

Ölmeyi bile beceremeyecek kadar beceriksizken ben, hangi düşün yıkılışının becerilerindesin sen yar?
Bir yanım dürtüyor dilimi. “Anlat!” diyor. “ Masalsılığını düşünün, Anlat!.. Bu kez susma. Madem bu bir sonsa ardında virgül bırakma, soru işareti kalmasın gözünü yumduğun yerde. Haykır! Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır.”
Hayır diyorum. Susuyorum…
Üşüdüğümde yalnızlığım örtülüyor üstüme. Bu titremeler bitmez yar. Ve zoraki de olsa yumulmalı gözlerim gecesini oynayan semaya. Ki artık uykusuzluğumu uykuya daldıracağım masalım yok.

Bir bahar göster bana Yar, dünsüz olsun. Unutulması gerekenler unutulsun. Bilinsin yine gözümden sızan kan, bileğimden damlayan yaş… Kötü gün niyetine saklanmış tüm hüzünler kullanılmalı şimdi. Gün, kötü gün…
En iyi büyüme şeklidir hüzün yar. Büyümeli ve hatırlamamalı hiçbir şeyi…

Sol omzumdan bir çığlık düşüyor yere. İrkiliyorum… Kuşdili cümleler savuruyorum nedensiz. Belki de en çok kendim anlamıyorum. Elim her zamanki kekemeliğini yapıyor. Ve kalemime pelteklik bulaşıyor, adın yazılacak diye yar.
Boşluğa yazılar döküyorum içimden;
Bir aşkı kaç kez gözlerinizden akıtabilirsiniz?
Ve gözyaşlarınızda kaç kez aynı imzayı görebilirsiniz?
Hadi, içinizi toplayın da cevap verin
Susabilir misiniz?
Emeklerken düşsel kırıklarınızın yolsuzluğunda
Düşebilir misiniz?
Oysa düşmek için yürümek gerek,
Bilmektesiniz…
Korkmaktasınız,
Aşk adına çıkılan her yoldan cayarken varlığınız
Unutmayınız
Siz aşkın en ortasındasınız…
Ve bu savaşta payınıza sadece yenilmek düşer
Farkında mısınız?
Cevapları yok yazımın…
Yankılanıyor sadece uzun koridorlu bir boşlukta.
Duyan yok…
Düşe düşe yara bere oldu masal. Şimdi son düşüşümü bekliyorum. Tutmayın… Düşmeye çabalıyorum.
Tükendim mi yar? Neden bu son?

Yorgunum…
Masala kapattım kalem uçlarımı…
Caymıyorum hâlbuki masaldan. Sadece susuyorum yar. Artık bilinmeyecek sözüm…
Geldiğim yolları tekrar çiğniyorum.
Bu kez denizim yok ayak diplerimde. İçimi yıkayacak, beni hayata yıkacak dalgalar yok. Olsun… Bu harf kalabalığında elbet boğulmak düşer payıma…
Yazmak sen kadar hiçbir şeye yakışmıyor yar. Bu kalem sen kadar kimseyi yazmıyor. Ama vakit susmak artık... Nasıl susacağımı bilemesem de…
Hani derdim ya; yazdıklarımın altındakiler sen anla yar.
Şimdi yazamadıklarımı da sen anla…

Söz tutulacaktır şüphesiz; sonsuza dek yazılacaksın. Harfler resmetmeyecek sadece yazıldığını, içime karalanacaksın…
Yaz bitti… Masaldı ya yazılanlar, masal kadardı bir yaz… Mevsim sonbahar, bilmekteyim… Bilmekteyim; zaman, alışkanlıklar diye başlayan can sıkıcı cümleleri…

Zamanlara devrilmeyeceksin yar. Yüzüme doğan sayısızca gün, avuçlarına sıkıştıramasa da masalını, bitmeyeceksin… Alışılagelmiş olmayacaksın. Hep ince bir sızı kalacaksın. Gözlerimin kenarında hazır bekletilen gözyaşlarımda aranacaksın. Bulunacaksın da üstelik saklanılmayacaksın…
Son sözü defalarca söylenmiş bir yenilişti masal, yar! Büyük yenilmek için masal yazmış gerçeğim.

Neydin yar? Adım kadar bilirken nedendi bu giz? – Sebepsiz…
Kırık bir tebessüm iliştiriliyor zorla yanağıma. Oysa bilseler, gülmek için hiç savaş vermeyeceğim bir dilimdeyim. Ağlamanın elinden tutmuş yarenliğim. Bu sona sunulacak tek şey gözyaşlarım..

Kendime dönük soruyorum, kendimi bana yabancılaştırıp;
Siz gözleriniz kapalı masal yazabilir misiniz? Aşinaysa acılar tanırsınız kalemi. El yordamıyla bulabilirsiniz satırınızı ve yürekten sızan bir hüzün yoluyla dümdüz gidebilirsiniz. Yazdıklarınızı dönüp okumamak ve canınızı daha fazla yakmamak için kapalıdır gözleriniz. Yazabilirsiniz. Bu masalın okuru siz değilsiniz…
Seni yazarken kendimi nerde unuttum yar? Nasıl oldu da


kendime “siz” oldum?
Güneş suya düşüyor, titriyor varlığı. Gece doğuyor şehrime. Maviler kararıyor. Vapurlar denizi parçalarcasına geçiyor karşı kıyıya. Ortaköy’ e uzanıp gidiyor gözlerim. Serseri adımlarımı özlüyorum, sahil boyu düşülmüş.

Ve SoN diyorum içimi yararcasına. Kız Kulesi şaşkın. Ve SoN diyorum. Kule ağıtlar iğneliyor masalımın sonuna.

Her şey bir Kız Kulesi düşüydü yar Ve düşü Kız Kulesi olan masallarda ağlamak çıkardı her adımda karşına.
Her şey rahat bir nefes daha almak içindi yar. Şimdi ise az daha gelinmese ölüme düşülecek bir solukta varlığım.
Yıldızım kaydığı an unutulacak olan her şeyi hatırımdan geçiriyorum sürekli. Unuttum demiyorum. O kadar büyük bir yalan dökmüyorum kalemimden.
… Giden gider ve her şey biter!.. Yalan yar, yalan!!!
Kendi yalanımı ele veriyorum. Doğrular saklanırken masala, yanlışlar doldurmasın istiyorum kalan boşluğu.
Ki artık susuyorum…
Bir sonu avuçluyorum ellerimle…
Son diyorum… Bitti… Parantez içlerine bitemedi yazıyorum.
Masal parmaklarımın altında son çırpınışlarını gösterirken, büyük ağaçlar gölgesinde eskiyen gün itirafçısı oluyor içimin;
“Yaraların sarılmaz, karanlığın artık aydınlığa ulaşmaz…”…
Kefareti yok bu acının. Yüzüme astığı hazandan başka duruşu yok. Ertelenemiyor müsaitsizliğimde. Sen şurada dur acım, parça parça edip seni dirhem dirhem yaşayacağım cümleleri kabul görmüyor kaçışta. Ne garip, mutluluğum kolayca bırakılıyor yaşanılacağı tarih belli olmayan bir satıra…
Yine yarımım. Nasılsın deme yar. Düşlerimin şah damarını kesiyorum bu sonla.

Bir son kadarım. Ağrılı, acılı, sancılı son çırpınışlarım…
Bir şehrin dar sokaklarında yazıyor adım. Hadi çiğne harflerimi, geriye bıkmadan seni yazan ben kalmasın yar Ne seni yorsun artık tükenmeyen yazılışların; ne de beni benden etsin her defasında…
Ben hiç bitmeyecek bir masalı yazacak kadar cesurluk gösterirken varlığımda, neden hep cesaretsizlik düştü ki payıma? Yalandı… Bilmedin yar!.. Varsın bana kalsın cesaretsizliğin yüzü. Varsın bende kalsın sustuklarım. Ne faydası var ki konuşmanın?

Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın.
Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez…
Yutkunacağım ölümün en koyu halini. Öyle ya her renkten önce karaydım ben. Düştüm, kanadım masal yazınca; kırmızıyı öğrendim. Acıdım, susmadan ağladım; şeffaflığı öğrendim. Düş kurdum; pembeyi bildim. Seneler geçti üstümden; toz rengine kuşandım. Sonbaharda düştüm yere; sarardım. Ama ben hep karaydım.

Gözlerimden damlayan siyahlarda düşümü ağladım. Masalsı sayıklamalarımdayım. Bilmediğin aralıkta, duymayacağın çığlıkta son/baharlaşıyorum. Yeni bir uykusuzluk kuşanıyorum gözlerime. Kırıklarımı toplayıp bütünleştiremiyorum. Adını saklıyorum hafızamın bir yanlarına.

Nerdesin?
Ne önemi var yar.
Düştesin…

Giderayak ne demeli sana yar. Yirmi dokuz harften kurulma en güzel düştün dünyama. Adından anlamlı değil hüznün tanımı bana. Üç heceydin satırlarda can buluşunda. Seni yazmak için kendimi bile silebilirdim yar.

Ben şiirsi bir ağlayışla otururken masalın kıyısında, bilmediğine döktüğüm yaşları toplamalıyım bu sonda…

Yar! Hayat cümlemin bozuk imlası…
Yar! Adımı unuttuğum adını yazmaktan…
Yar! Masalsı düş…

Yitme bu şehrin büyük yalnızlıklarında.
Dağ gibi devrilirken ben harflerin musallasına, bil ki haykırışlarımda kanatlanıp savrulacaksın rüzgârlarda, boğazın bir kıyısından diğer bir kıyısına…

Yollar parçalarken adımı, asılsız bir ihbardan sorgulanıyor asudeliğim.

Bir mermi düşüyor alfabeme, delik deşik oluyor harflerim.
Yokuşlar çıkıyorum, inişleri olmayan. Taşlara takılıp yuvarlanmaktan bıkmıyorum. Adını intihar koyuyorum yaşamanın.

Cam kenarlarında nereyi gördüğümü bilmeden bakıyorum. Yağmur çarpıyor yüzüme ve toprak kokusu bulaşıyor kalemime. Geldiğim yere yüzümü dönüyorum. Toprağın alnından öpüyorum.

Bir şarkısı yok masalın; duyulduğunda hatıra geleceği. Sözleri de bitiyor ya şimdi… Ne desem boş… Ne desem sürükleniyor zifiri karanlıkta. Hiçbir sözün faydası olmasa da bu sona, bunca yazılmışlığın ardında bir son çizmeli dedim masala…
Bir cellâda gülümseyecek kadar özlemek ölümü, ne demek bilir misin yar? Bir son yazarken sonunu çizmek yaşam haritana…
Ah-u zar! Ne dem diner gözümdeki yaşlar?
Diyebilir misin ki geçecek? Diyebilir misin ki masallar unutulur, biter, yok olur…
Desen ki inanır mıyım artık?
Bahar tükendi; sonbahar geldi. Dalından düştü masal…
Yapsam bozulmayacak; bozulsa yapılmayacak kadar darmadağın tüm hayaller.
Bu sonu bırakıyorum ellerine Yar. İster sakla, ister yırt at!
Masal sonlarında üç büyük elma düşer bilirsin. Birincisi sana, ikicisi sana, üçüncüsü de sana olsun .. Masaldan kendime pay ayırmadığım gibi bu son da düşmesin payıma…
Bu sona bir kalem feda ettim Yar. Al götür kendini satırlarımdan…
…
Ve Yarenliğim gider ve masal biter Yar.
Unutma! Hep içime yazılacaksın
İçimde yazılacaksın…









Tedirgin

Belli ki çok beklemişiz birbirimizi. Belli ki acıların süzgeçinden geçip öyle damlatmışız sevda damlalarını
birbirimizin üzerine. Şimdi bundandır tedirginliğimiz. Ama bilirsin, aşk sevmez tedirginliği.
Ya tam açacaksın yüreğini, ya hiç yeltenmeyeceksin. Grisi yoktur aşkın, ya siyahı, ya beyazı seçeceksin.
Bambaşka diyarların sakini, başka başka yolların yolcusuyken nedir bizi karşılaştıran şey?
Nedir bir anda hayatımızı değiştiren şey? Aşk elbette...




Aşkı bulmak zordur yar... Öyleyse kıymetini bileceğiz aşkın. Bir kez buldun mu yapışacaksın yakasına.
Ellerini bir saniye bile ayırmayacaksın aşkın üstünden. Bir çiçek gibi sulayacaksın. Büyüteceksin.
Öyle uzaktan bakmayla yaşanmaz aşk. Ruhunu adayacaksın. Beni düşündüğünde bedenin titreyecek,
ellerin titreyecek, yutkunamayacaksın. Ayrılık fikri deli edecek seni. Yokluğum aklına geldiğinde
bir taş gelip yüreğine oturacak, ağırlığının altında ezileceksin. Yerinden kalkamaz hale geleceksin.
Düşünemeyecek, konuşamayacak hatta ağlayamayacaksın.




"Seni Seviyorum" dediğinde bunu sadece dilinle değil, yüreğinle, gözlerinle de söyleyeceksin.
Ben, beni sevdiğini senin söylemenle değil gözlerine baktığım zaman anlayacağım. Ancak o zaman inanacağım.
Birlikteyken unutacaksın dünyayı. Sadece bana ait olacaksın, ben de sana... Birbirimizden başka hiçbir şeyin
önemi olmayacak. Sana dokunduğumda kanın hızlı hızlı akacak. Yüreğin deli gibi çarpacak.
Nefes nefese kalacaksın. Ve sanma ki senden farklı olacağım ben de... Bin kilometre ötede olsan "gel" dediğinde,
koşacağım sana, merak etme.




Aynada Kendine Bakabildin mi?
Aslında kendine güvenli bir liman arayan sendin. Kaçtığın hüzünler benden önce de vardı. Sen bir sır saklamıştın içine, dolu sandığın ruhun büyük boşluklara akmaktaydı.

Sürekli tetikte, gitmeye teşne, bavulun sanki hep yatağın altında hazırdı. Daha güzel bir kadın, daha iyi bir iş, daha geniş bir ev, önüne daha koyulacak her şeye kayabilirdin. Sanırım, söylemesen de öyle yaptın. Hangi “daha” için terk edildiğimi bilmek istemiyordum, zaten kırgındım.
Gerçeklerinle rüyaların birbirine geçmiş senin. Kime ve neye koştuğunu bilmeden savruluyorsun. Bir avcı gibi sessiz ve tetikte yürüdüğün şu hayat yolunda, kendin avlanacaksın ama görmüyorsun.
Pek çok defa inanmadım söylediklerine, bahanelerine ama inanmış gibi yaptım. Mahcup olma diye, karşımda dik dur, ezilme diye, kendimi yalanladım bazen. Bir türlü bitiremediğin çelişkilerinle, sadece bir boşluğa ulaşabilecek ihtirasınla uğraşıp durdum yıllar boyu. Yine de çok sevdim. Yaralı zannettiğim kalbini aşkla kucakladığımda, azalacaktı acın. Öyle sandım!
Seninle doldurduğum her isim, yani aşk, hayat, vefa, yaren, ne varsa sana yüklediğim, hepsi bir cehenneme dönüştü. Kuşatıldım üstelik, karşı durduğum ne varsa, etrafımı sardı. Şimdi, bıraktım kendimi suya bırakır gibi, nereye giderse yaşam, ben de onunla sürükleniyorum. Kaygılanmıyor muyum? Hem de çok! Ama düşününce, ne kadar daha vurabilir ki olacaklar? Senin ağır yaralarından sonra, hepsi vız gelir.
Basit bir özürle savuşturulamayacak kadar derinlerde duruyor tecrübelerim. Merdiven çıkar gibi, her yeni adımımda onların üstüne basarak çıkıyorum. Yoksa çıldırabilir insan! Sana bakarak, birinin kendini bunca aldatmasına nasıl göz yumduğuna anlam veremeyerek aklını yitirebilir. Sakinim, dinginliğimi koruyorum. Bana yaptıklarını geçtim, kendinle kavgana öfkeleniyorum.
Dost sohbetlerinde ara sıra geçiyor adın, irkiliyorum. Neden ayrıldığımızı anlayamıyorlar, dışarıdan çok uyumlu görünüyorduk ya, açıklayamıyorum. Böyle anlar için cebimde bir cevabım hazır duruyor. “Siz hiç gökkuşağının altından geçmeye çalıştınız mı? Siz yaklaştıkça kaçan bir ışık huzmesine asla varılmıyor. Üstelik renklerini güneş ve yağmur gibi iki büyük gerçekten alan koca bir yalansa ulaşmaya çalıştığınız, gün oluyor bunca çaba boşa çıkıyor.” O zaman susuyor herkes, kimse artık seni sormuyor.
Seni anlamak, hatta sana seni anlatabilmek için gösterdiğim çaba, beni çirkinleştirdi. Bir sabah uyandım ve gözlerimi bulamadım aynada. Oysa en çok gözlerimi severdim. Kendinle beraber sürüklediğin kaybolmuş ruhlar çukuruna düşmeden tutundum kenara. Günler, aylar sürdü ayağa kalkmam. Aşağıya baktım, koyu ve derin bir karanlığın ortasında duruyordu yüzün. Korktum! Sonra yan yana geçen uykularımızı düşündüm, irkildim. Nasıl uyanıp da gülümserdim sana? Daha kötüsü sen nasıl bakabildin bunca yıl her sabah kendine aynada?

Gerçekten sevmistim

Gittin/ Bendeki “ beni “ alarak gittin..Kalakaldım topuklarımın ezikliğinde..Ve sen beni hiç sevmedin..Sevdin sandın..Öylece bakakaldın ihanetin kirli yüzünde..Sonra öldün bende..Musalla taşına konan yüreğinin safına duran yoktu..Sadece ben vardım…Yok yok yanlış hatırlıyorum.O ben değildim..Sahi giderken bendeki beni sen öldürmüştün ya..Ben yoktum..Katilim sendin..Meğer ellerin ölüm nakışlıymış..Bilemedim..

Bitirdin/ Sende bana ait ne varsa ezdin geçtin..Kirlettin içimdeki aşk tohumları..Sen gittin..Ben yavaş yavaş öldüm..Gittin..Sonra yanlışlarını sadece benim doğru bildiğim oyunda ebe oldum.Aydınlık içinde karanlığa boyanan yüzümü aynalarda seçemeyen bir kızım ben..Başıma örülmüş bir ihaneti mutluluk sanatı bilecek kadar küçük bir cümleydi yüreğim..Saçlarıma dokunan ellerinin benden başka yüreklerde yıkandığı bilmeyecek kadar saf bir kız cocuğu idim ben. Şimdi dizlerimin taşıdığı ağırlık kadar her gün dökülüyorum içimdeki yalnızlığa..Ve cesedi son anda hayata döndürülmüş ama yüreği hala morg ezikliğinde bir düş hikayesi gözbebeklerim..Biraz da nemli..Sakın gittiğin diye ardından dökülen yaşların izi sanma gözlerimde biriken bulutların yoğunluğunu..Bende beni taşımaktan bıkmışım / seni ve bana emanetini ( ihanetini ) nasıl taşıyayım ki ..Sahi sen kimdin ? Sen mi ? Ben her gece seninle ölmenin gururunu dualarımı işlerken,başka bedeninin terinde cenazemi taşıyan saldın sen. Gözlerinde beni bir misafir gibi taşırken sen, ben sana niyetlenip her gece sana kavuştuğumda senin özleminin iftarını açıyordum gözlerinde,..Ağrıyan başım, sızlayan her yanımda senin varlığında huzura taşınırken meğer sen benim denizlerimde benim gözlerimde kendini / kirli emellerini temize çekmekteydin..Ellerin saçlarımda tel tel dolaşırken meğer sen başka nehirlerde yıkanan bir topraktın bende. Bilemedim.Oysa ben sana temiz bir hayat vermiştim..Adım gibi berrak, yüzüm gibi parlak..Ama sen kirli yüzünü benim temiz sevdamda yıkadın...Bana gelişlerin yalan, beni özleyişlerin bir oyundan ibaretmiş..Sezemedim..Sen bu oyunda senarist, ben ise figüran..Figüranlıktan bihaber..


Sensizliğin bir kalem etmediği düz bir yolda ilerliyorum..Yürüdükçe yokuş oluyor içimdeki yaraların..Kapanmıyor senin arsız dikenlerin..Öyle büyüktün ki içimde, tarihin raflarına gömülsen de hala ihanetin iç ceplerimde..Öyle bir ihanettin ki bende, korkularım, senli yaşadıklarım gözbebeklerimin ıslak neminde..Sorarım ey doğruluğumu yalana gebe bırakan adam; bu kanlı hançerin sebebi ne ? Bu ihaneti yaşamak için sana ne yaptım ben ? .Seni sevmek, seni özlemenin seni hayatımın en büyük dileği yapmanın bedeli miydi yoksa çektiklerim? Biliyorum beni öldürdükçe sen hayatlandın.Ben sustukça sen kirli yüzünle büyüdün..Büyüdün...Gözlerime baka baka yalanlarını savururken sen kanatlandın başka diyarlara..Saçlarıma uzanan ellerinde başka bir koku dolaşırken ben seni hayatımın merkezine yerleştiriyordum..Adına birçok anlam vermeye zaman bulamazken, yani ben sana ölüyorken meğer sen beni benimle öldürüyordun..Niyetin beni öldürmekti niye bu kadar bekledin ? Madem ben ölecektim..Bu ızdırab, bu sancı niye? .Bıraksaydın beni bana; kendimin en büyük katili ben olurdum..Soframda en büyük bereketin nefesinin olduğunu bilirken sen bana avuçlarından zehir akıtandın..İçimde sana büyürken meğer ben sende bir cümle.Bitti artık kelimeler..Boşluktayım..En dipte..En derinde..Ölmenin acısından değil; senin beni öldürmek için beni bende öldürme cesaretinden korkuyorum artık..Yüreğimin kirlenmesinden değil, sana açtığım gökyüzümden ihanet şarkılarının yankılanması...Artık kapatamıyorum kulaklarımı..Gittiğim her yer senli bir yalanın arka sokağı..Bastığım her yer senden kalma bir acı..Tarifi yok..İlacı yok..Tükendim bende..Soyundum kendimden..Kovuldum sana aitliğimden..Kırıldım orta yerimden..Ha düştüm ha düşeceğim..Sakın tutma beni..Şimdi her yanımdan sensizlik akıyor..Aktıkça bir yanım, bir yağmur bulutuna gözlerimi iliştirip hıçkıra hıçkıra acıyorum kendime..Sonra da susuyorum...Sen kadar ölüyorum..Ama kendim kadar yer edinemiyorum hayatın en can alıcı yerinde..
Biliyorum , bir gün öleceğim..Ama senin için değil; senin gibi kirli yüzü temize çekmenin ağır bedelini ödeyemediğim için..Sen kanatlarımı kırarken ben seni hayata nakışlandığı zannederdim..Ne kadar büyük yanılgının içindeymişim meğer..Sana gelen her yol benim sonummuş..Şimdi git sevgili diyeceğim ama beni öldürmeden gitme..Gitme...Kendini bende arındırmışken niye öldürmedin beni...İçimdeki cocuğu kürtaja zorlarken gözlerimdeki cenini niye hayat verdin ? .Madem bir gün gidecektin, niye denizlerimi niye umutlarımı kirlettin ? Yüreğim paramparça..Gözlerim kan çanağı..Aldandığıma, gözlerimdeki yaşa değil sitemim; sana yüreğimde bu kadar anlam yüklediğimedir..Sakın yanlış anlamayasın..Sahte gülüşlerin hala gece yarısı ürkeklerime denk gelirken, sen benimle oynadığın masalın hangi sahifesinde kaldın...Masal bitti / Sen yüreğimi iğfal ettin...Sen içimdeki " aşk " kelimesini ayrılığa gelin ettin..Şimdi sevinebilirsin...Neden diye sorma bana..Sen benim bu dünyada en büyük dileğim'din..Şimdi bende koca bir hiçsin..Seni sana gömdüm...Sana dair tek bir nefesim yok artık..Seni hayat sanmıştım mutluluk safında..Meğer sen ayrılıktan alıntı yapılmış koca bir yalanmışsın...Örttüm üstümü sıkıca..Kapadım yüzümü.. Kapadım kirpiklerimi bulutların arasında, küçük bir dilek tuttum..” Sensiz, temiz bir hayat dileğimle “ seni içimde öldürdüm..İtiraf ediyorum; katilin benim.. Sana ise tek bir sözüm bile yok..İhanetinden başka yerin yok bende…Koca bir boşluksun bende…


....................
Sende Hakkım var .
Dil de Giz'im ;
Yürekte Yaram Var Benim !





Şimdi tüm takatsizliğime inat umudumu takınıyorum sert rüzgarına karşı .İlk defa dillenemiyor Hüznü'm,İlk defa sus oluyor acılar .Göğsümü gere gere yüzleşiyorum vur-kaç yaptığın vicdanımla ! Daha önce de söylemiştim sana 'Vicdanımın Azabı Kalmadı . ' diye...Bu sefer vicdanım azabını hiç tanımadı,Çünkü bana attığın sevgisizlik çamurları arkanı dönüp giderken üstüne yapışmıştı ;Sen Görmedin !Belki farkettin,Belki bir başka tende,Bir başka nefeste farkediceksin !




Neden geldiğimizi,
Neden yaşadığımızı bilmez
Gidiyoruz bu dünyadan . .



Bugünlerim dünlerimi yaşar,
Yarınlarım ise Hayallerimi Süsler.




Direnmekti Yaşamak ,
Savaşmaktı sevmek
Ve ölmekti Aşk ...



Bu denklemin bilinmeziydim 'Ben / sen '




Sen de Hakkım var .
Dil de Giz'im ;
Yürekte Yaram Var Benim !





Seni satırlara son döküşüm,Klavyemden son hıncımı alışım seni düşünüp !Sen AŞk'tın,Aşk ölmekti ;Ben Ölmedim !Çünkü benim gibi sevene senin yakıştırdığın gibi bi son uymadı,Büyük geldi Üstüme !Sen yanlış yerden vurdun,Ben canım acıdığı için değil sen vurduğun için yaralandım . . .



Boş yere günahımı aldın,
Yok yere canımı acıttın ,
Son sözü sen söylemiştin
Benim Son sözüm yok bu Aşk'a . . .
Sözlerim suskunluğumdur bundan sonra
O Kadar ... !!!


Hiç yoktan düstüm bu hale
Basima neler geldi
Gerçekten sevmistim
Yalnizim simdi


Bir gün istersin
Beni özlersin
Ümidini sal git dostum
Ben aska doydum (!)

Alıntısız bir cümle..

Kirlendi dilimdeki yirmi dokuz harf…
Köklerimden çekildi içimde çocuk..
Ama sana inat,
Küçük bir su yolu buldum..
Topraklara gözyaşlarımı akıtıp,
Senli yaralarımı çamura bandıra bandıra yol alıyorum küçük dünyama..
Sonra çöktüm içimdeki çocuğun ayak uçuna..
Gözlerimi kapayıp bir dilek diledim sonra…

" Sensizlikten başka her yana giden bir patika yol…
Gözyaşlarımı rüzgara karıştıracak küçük bir pencere..
Senli hatıraların yer almayacağı bir alfabe..
Alıntısız bir cümle..
Sade bir mutluluk.."

-- Çok şey dilemedim değil mi ? ---