Mavi Düs Bitti-

Geldin biliyorum…

Ensemde hissediyorum ılık nefesini…

Yine sol yanımda bir ağrı var, engelleyemiyorum…

Yaşadıkça benliğimi kemirecek bir sızı besliyorum senin bilmediğin…

Hep bu yüzden sana gelemeyişlerim..

Hep bu yüzden zamansızlığım, imkansızlığım, sancılarım…

Artık bomboş cümleler kurduğumun farkındayım…

Ama dedim ya seni yazdıkça çoğalıyorum…

İçimi seninle doldurup huzur buluyorum…

Kıyamam sana biliyorsun…

Biliyorsun dayanamam gözlerinden akacak bir damla yaşa…

Ne olur mutlu ol…

Hep daha önce kullanılmamış kelimeler aradım ya senin için, bulamadım…

Şimdi milyonlarca kez kullanılmış kelimeleri eskitiyorum defalarca,

biraz daha yanımda kalman için…

Geldin biliyorum…

Ama gelmemiş gibi davrandığını da biliyorum…

Olsun…

Ben seni sensizlikte sevdim, alışırım buna da…

Sanırım bitti…

Her güzel düş gibi…

Sevdamızın iç geçirme vakitleridir artık…

iç geçirip ağlama zamanı…

unut sen beni…

ben bu aşkı sonsuzluğa götürüyorum kendimle birlikte…

sancısını da, acısını da, hançer misali batan yanlarını da alıp gidiyorum…

sana en güzel yanları kalsın istiyorum…

ya da kalmasın, istemiyorum…

sen de almayacaksın zaten biliyorum…

Ben seni artık hiç olmasan da seviyorum…

Güzel olan, iyi olan ne varsa seni de dahil ediyorum…

Yalnız değilim ki, hayalin sarıyor her gece yeniden benliğimi…

Her sabah martıların uçcuz bucaksız deniz üzerindeki raksını izlerken

hatırlamamak ne mümkün sesini…

Ya da tüm gün ???? dinlerken gözlerim yaşarmadan akşamı edebilmek imkansız…

Ve yine akşam oldu bak…

Hayalinle güzelleştirdiğim parklara gidiyorum…

Banklara ismini kazımak geliyor içimden,

vazgeçiyorum, sen olsan yapmazdın diye düşünüp…

Her köşe başında ayak izlerini gördüğümü sanıyorum..

Uzaklara dalıyor gözlerim, seni görüyorum…

Boşluğa uzatıyorum ellerimi, saçlarına dokunuyorum…

Başımı kaldırıp yıldızlara bakıyorum, gözlerini görüyorum….

Sonra apansız bir yağmur yağsın da ıslanayım istiyorum…

Yağmur yağsın…

İri damlalar ıslatsın, göz yaşlarımın yeterince ıslatamadığı yanaklarımı…

Saçlarıma değen her damlada ellerini hissetmek istiyorum…

Akşam geceye doğru yolculuğuna başlıyor…

Ben halen sahilde seninle oturuyorum…

Hani bir şarkı vardı ya, işte o şarkıyı söylüyorum avaz avaz içimden…

Akrep yelkovanı, yelkovan akrebi kovalıyor, gece ilerliyor…

Hiç gitmek istemesem de ayaklarım uyunacak yere doğru yol alıyor…

Sokaklar boş… Evlerin ışıkları söndü sönecek…

Yeni bir güne sevdikleriyle merhaba diyecek insanları düşünüyorum

o evlerin camlarına bakarken…

Önce hüzün kaplıyor içimi, sonra yeni güne ilk sana

" Günaydın" diyerek başlayacağımı düşünerek mutlu oluyorum…

İçimi tarifsiz bir huzur kaplıyor…

Sen yoksun artık ama hiçbir şey değişmedi işte…

Her anımı sensiz ama seninle dolduruyorum ben…

Seni soluyorum hava diye…

Her nefeste içime çektiğim sigaramın dumanı değil, sensin…

Ve biliyor musun Canımcımmmmmmmm

her gece uyunacak yerde dua niyetine hep aynı şarkıyı mırıldanarak

uykuya dalmaktayım şimdi…

Dinlemek ister misin…

Bak söylüyorum, duyuyor musun…???

Bir gün anlayacaksın neden sessizce çekip gittiğimi…

Senden vazgeçmek uğruna nasıl bir savaş verdiğimi

Mevsim kış olur hani bir yudum güneş bulamazsın

Sonsuz uçurumlardaki çiçeklere dokunamazsın…

HER SABAH BİR SAYFA DAHA EKSİLİP GİDİYOR ÖMRÜMDEN

Gönlümün yıkıntılarında can çekişiyor umutlarım…

Ellerimde acılar, ellerini tutamam…

Kıyamam sana… Yollarımda ayaz var, yaklaşma yollarıma…

Kıyamam sana… Karanlık gecelere ortak edemem seni

Kıyamam sana…Kiyamammmm

Bir güne daha seninle başlamanın huzuru var içimde…

Varsın aramızda kilometreler, varsın aramızda duvarlar olsun,

ben istediğimde yanımdasın…

Hissediyorum sıcak nefesini…

Kırılgan gülüşünün çınlaması her an kulaklarımda…

Mutluluk oyunum bu benim, biliyorsun..

Çok mutluyum bu halimle, görmüyor musun?...

Toz dumana karışalı yıllar oldu…

Sevinçler hüzün duvarına çarpıp parçalandı asırlar önce…

Şimdi geriye kalan tortular yaşanamayanlardan…

Anı dediklerim acı veriyor sen olmayınca, sen olunca anlam buluyor satırlarım…

Seni yazdıkça çoğalıyorum, senden söz ettikçe ben oluyorum…

Seni ben, beni sen yaptım, anlıyor musun?...

Doğduğun gün bugün ve ben ilk kez bugün kendime iyi ki doğdun diyorum…

Geceydi, sen yoktun…

Ama ellerin geceyi yırtan bir çift güvercin oluyordu en çaresiz anımda….

Bahar dedim adına, ilkbaharımdın ve SON baharım oldun…

Hasret çekmek neymiş sensizlikte öğrendim…

Özlem kelimesi yokluğunda, huzur kelimesi sesini her duyuşumda buldu anlamını…

Gülüşünle kurudu göz pınarlarımdaki yıllar boyunca akmasına izin vermediğim yaşlar…

Şimdi tek dileğim "Keşke" diyerek başlayan hiçbir cümlede geçmemesi

yaşanılanların ve yaşanamayacakların..

Yıllar sonra hatırladığında beni, gülümseyebilir misin Canımcım…

Küçük bir tebessümle bir anlığına dalıp hayal edebilir misin yine ?

Atıp yıpranmış yanlarını bu aşkın, sadece ayrıntıları dahil edebilsen benliğine…

Çünkü o küçük ayrıntılar beni sen yapan,

çünkü yine bencillik yapıp "İyi"kilerle anmanı istiyorum beni…

Çok şey istiyorum di mi Canımcım…

Aldıklarım yetmezmiş gibi, hep daha fazlasını istemem neden ???

Doyamadım ben sana Canımcım…

Tek neden bu…

Tüm çıkmazlarımın üstünde bu vazgeçememe duygusu…

"Gitme" desen, kalamam ki… "Gel" desen, gücüm yok…

Gizlice sevmeliydim seni, kederlerime dahil etmemeliydim…

Bir kere yapan bir daha bozamıyor bu yapbozu, söylemiştim…

Beni sevmeni öyle sevdim, öyle sevdim ki Canımcım…

Şimdi soruyorum yıldızlara, aya, seher yeline, akşamüstü güneşine…

Şimdi soruyorum içimdeki dehlize, dışımdaki düzene ve kalbimdeki meleğe

:" BU MAVİ DÜŞÜ NASIL BİTİRMELİYİM" diye…

Kör, sağır, dilsiz olmuş şimdi her şey…

Bir cevabı çok görmeyin bana…

Bilen varsa bu sorunun cevabını, susmasın söylesin…

Çekilmez oldu bu baş ağrısı, dayananıyorum…

Birileri bir yanıt versiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinn…!!!!!!!

İyi ki doğdun… İyi ki dahil oldun hayatıma, hayatım sen oldun…
Bilirim herkes payına düşeni alır bu oyunda…
Benim payım da sen oldun giderayak…
İyi ki doğdun… İyi ki sevdim seni…
Yaşın kaç şimdi Canımcım…
Geçen yılları sormuyorum, yılların sana kattığı yaşın sorduğum…
Bırak zaman derin çizgiler bırakmaya devam etsin alnına…
O çizgilerde bir ömrün izleri var…
Elimizi kolumuzu bağlayan da, beni sana uzak kılan da, yollarımızı birleştiren de zaman değil mi…
Bildiğim tüm anlamları zamana yükleme çabasındayım görüyorsun…
Belki de çalacak kapım, gidecek yerim kalmadı ondandır..
Ben kaybettim Canımcım…
Son olarak seni de kaybettim daha ne kazandığımı bile tam anlayamadan…
Daha yazacakken tükendi kelimeler, beyaz sayfalar karanlığa gömüldü sebepsiz…HANİ OLUR YA BİR TUTKUDUR BAZI ŞEYLER İNSANDA SEN DE BENİM TUTKUMSUN GALİBA HENÜZ TANIMADIĞIM HENÜZ TADAMADIĞIM TUTKUM TANIMADAN, SENİN TUTKULARINI BİLE BİLMEDEN…. İyi ki doğdun… İyi ki sen, sen oldun…
Boşuna keşke deme, sende mutlusun sen olmaktan…
Acılar denizi olsa da hayat, bir dert gitmeden daha,
bir yenisi belirse de kapında apansız, gece hiç bitmeyecek gibi gelse de
zaman zaman, sıkı sıkı sarıl yaşamına…
Dostlarına daha sıkı…
Gece bitecek bi gün, güneş sonsuz bir ışıkla dolacak odana…
İşte o gün beni hatırla…
Buğulanmış camını sil, gitsin puslar hayatından…
Aç pencereni ve kokunu gönder seher yeliyle bana…

İyi ki doğdun Canımcım…

İyi ki sevdim seni…

Sen aşka aşık… ben sana…

Aşka aşık bir adam var şimdi çok uzaklarımda… Aşka aşık bir adam var şimdi nabzımda… Aşka aşık bir adam var taa en derinimde… Aşka aşıktı adam… Aşksız olmaz diyordu, başka bir şey demiyordu… Yüreği öyle kırılgandı ki, dayanamıyordu bu dünyanın adaletsizliğine… O yüzden hiçbir zaman tam olarak iyi hissetmedi kendini… Hep bi şeyler eksikti… Hep idare eden günler izliyordu birbirini… Mutlu olduğu günlerde bile, dünyanın bi köşesindeki mutsuz insanları düşünüp üzülüyor, mutluluğunu onların umutsuzluklarına gömüyordu… Ama umut kıvılcımları saçıyordu sesi… Ne kadar çaresiz olursa olsun, düşüp dizlerini kanatsa da hayatın geçit vermez yolları o her defasında ayağa kalkıp tekrar yola devam edebilecek kadar kocaman bir yüreğe sahipti… Her daim aşk vardı çünkü yüreğinde, her şeye karşı sonu gelmez bir aşktı onu kendisi yapan… Aşka aşıktı adam… Hüzün mevsimini seviyordu en çok… Hazan mevsimi Aşka Aşık Adam demekti, Aşka Aşık Adam hazan… Yere düşen her yaprağa bir anlam yüklüyordu… Her birine tek tek yitirdiklerini yazıyordu hiç usanmadan… Alıp kitaplarının sayfaları arasında saklıyordu yaprakları, artık bir daha dönmey ecek olan her yitirdiğine inat… Aşka aşıktı adam…. Ruhundaki çocuğu yitirmemişti henüz.... Çocuk masumiyeti ilk günkü kadar tazeydi benliğinde… Çocuk kalabilmekti belki de onu bu denli farklı kılan… Etrafında büyümek isteyen onca insanın aksine o biliyordu ancak bir çocuk gibi bakarsa görebileceğini her şeyi olduğu gibi… Aşka aşıktı adam… Her ne kadar sevmediğini söylese de çok seviyordu İstanbul’u… Yüreği daraldıkça Marmara’nın kıyısında buluyordu kendini… Hırçın dalgalara dalıyordu ürkek gözleri… Denize anlatıyordu içindeki dehlizleri… Aşka aşıktı adam… Biliyordu her aşk ayrılıklara gebe… Biliyordu aşk umut etmekti, aşk gelmeyeceğini bile bile beklemekti… Biliyordu, aşk acı çekmekti… Bir gün beklediği aşkı buldu sandı ama "İmkansız" diyordu Kristal Kadın ona… "İmkansız bizim aşkımız…" İmkansızdı da gerçekten… Eğer bi parça umut olsaydı bu aşk için koşup gitmez miydi sanıyorsunuz Kristal Kadın… Gidip bir ömrü sıcaklığını hiçbir zaman duyumsayamayacağı göğsünde uyuyarak geçirmek istemez miydi… Gidip hiçbir şey yapmadan, ona hiç dokunmadan saatlerce gözlerinin taaa içine bakarak günü akşam etmeyi istemez miydi… Gidip tüm art niyetlerden, tüm beklentilerden arınmış aşkını köprüdeki biletçiye, Kadıköy’deki simitçiye, Beykoz’daki ayakkabı boyacısı çocuğa, Sultan Ahmet’teki güvercinlere ve İstanbul’un hiç bilmediği ve hiç bilemeyeceği her köşesine haykırmak istemez miydi… Ama olmuyordu işte… Bu aşkın kaderi yıllar ve yıllar önce yazılmıştı… Silmeye gücü yoktu Kristal Kadının… Keşke olsaydı… Keşkelerle bitirdi ömrünü Kristal Kadın… Son "Keşkesi" ve tek "İyikisi" oldu Aşka Aşık Adam’a olan aşkı…"Keşke sevmeseydim seni" derken keşkesi kendi için değildi.. Aşka Aşık Adama ol an aşkı hayatındaki en güzel, en doğru, en kendini bulduğu şeydi… Ardında bırakacağı adama üzülüyordu şimdi her şeyden çok… Kristal Kadın zaten sonsuzlukta bulacaktı aradığı huzuru… Ama adam yaşanmamış anıların altında ezilecekti bir ömür… Kristal Kadın’ı kahrediyordu bu son demlerinde… Gözyaşları yarım kalmış her şey adınaydı şimdi… Yarım kalmış ve hiç yaşanamayacak tüm anılar içindi keşkeleri… Ama çok sevdi Kristal Kadın Aşka Aşık Adamı… Hem de hiç olmaması gerekirken, hem de tam giderayak, hem de hiçbir şeyin bu aşkı imkan dahilinde yapamayacağını bile bile… Küçük bir oyunla başladı her şey, çocuksu bir heyecanla… Benliklerindeki çocuklar elele verip, hiç olmayan mekanlarda daha önce hiç oynanmamış oyunlar oynuyordu… Umutlarını uçurtma yapıp uçuruyorlardı sonsuz gökyüzünde… Hayallerini kağıttan bir geminin içinde yüzdürüyorlardı sığ bir su birikintisinde.. Hiç olmayan bir dünya kuruyorlardı sadece ikisinin bildiği ve sadece ikisine ait… O dünyaya sokağımız dediler… O dünyada bir daha benzeri olmayacak duygular beslediler ve büyüttüler o duyguları çocukları gibi… O dünyada kırılganlıklar, o dünyada hüsranlar, o dünyada yıkımlar, o dünyada çıkmazlar da büyüttüler farkında olmadan…. Sonra o oyun düşleri oldu… "Mavi Düş" diyordu Kristal Kadın; "Bu bizim mavi düşümüz…" Önceleri Aşka Aşık Adam daha çok savunuyordu bunun bi düş, sadece bi düş olduğunu…. "Uyanacağız bir sabah, ve sona erecek bu düş…" diyordu… Kristal Kadın’da öyle olmasını istiyordu aslında… Aşka Aşık Adam uyanarak bitirmeliydi mavi düşü, Kristal Kadın sonsuza dek uyuyarak… Hiç u nutulmayacak bir düş tadında yaşanmalı ve Bİ GÜN bitmeliydi her şey… Geçmişe bakılıp küçük bir tebessümle hatırlanacak, merak ve umursamazlık duygularının arasında sıkışıp kalacak bir düş olarak kalacaktı yaşananlar ve yaşanamayacak olanlar… Ama olmadı… Düş çizgisini aşıp hiç olmaması gerekirken gerçeğe yol almaya başladı bu aşk… Olmamalıydı, düş olarak kalmalıydı… Kalamadı… Gerçeğe yol aldıkça acı kaçınılmazdı… Gerçekler acıyı da getirdi beraberinde… Ve acı tüm duygularını bastırıyor şimdi… Kaçınılmaz bir sona koşullandırmıştı Kristal Kadın kendini… Ve bu yemin her ikisine de çok acı veriyor şimdi… Aşka Aşık Adam çığlık çığlığa zamanı durdurmaya çalışmakla meşgul, Kristal Kadın olanların sevdiği adamı daha fazla üzmemesi için zamanı hızlandırmak çabasında… Ama zaman kendi bildiğini okumakta kararlı…"Ben Zamanım… Gücünüz yetmez beni durdurmaya, hızlandıramazsınız dakikaları ne kadar istesenizde… Kendi bildiğim yolda akar, kendi nehir yatağımda çağlarım… Hem ilacım yaralara, hem ızdırap bekleyişlerinize…" Ve Kristal Kadın hiç söylememesi gereken şeyleri bir kez daha söyleyerek şöyle diyor son kez: "Çok sevdim ben seni, hiç sevmemem gerekirken… N’olur çok görme bana bu son sevdayı… Bak isminde gizli sonuncu oluşun… Biliyorum aslında hiç tahmin edemediğim kadar üzdüm seni, biliyorum faydası yok hiçbir şeyin… Ama zaman ilaç da olduğunu söylüyor yaralara bak… Unutacaksın CANIM… Unutacaksın yaşanmayanları, yaşadık dediklerimizi de üstüne ekleyerek… Hiçbir acı sonsuza dek sürmez… Aşka aşıksın sen, aşkla devam edeceksin virgül koyduğun hayatına yeniden… Hiç görmediği, caddelerinde hiç gezmediği bir şehri özler mi insan? İstanbul’u özlüyorum şimdi tüm özlemlerin üstünde… Ve seni özlüyorum hiç hak etmediğimi bile bile… Ben demiştim, anlatmaya çalışmıştım bir zamanlar, hatırlasana CANIM… "Kaybettim uğruna savaş verdiğim her şeyi… Didindikçe yitirdim etrafımdaki tüm güzellikleri… Değer verdikçe değersizleştim, umut bekledikçe ertelendim… Bu anlamsız düzen aldı beni benden, senden önce… Senden önce de çocuksu bir saflıkla uzattığım ellerime dikenler koydular… Senden önce de sonsuz bir boşluk içindeydim… Senden önce de çok kereler yenildim… Sen geldin değişti sandım tüm renkler, değişti de bir süreliğine… Önümde uzanan düz çizgi yön değiştirdi sandım… Kurtuldum bir süreliğine asırlık prangalarımdan, nedensiz kaygılarımdan… Çok kısa sürdü pembe düşsellikler… Uyandım… Sen geçerken uğramıştın hayatıma, anladım…Şimdi sen, gözümde varolduğun yerden rahatsız, orda kalıp kalmamakta kararsız… Şimdi sen, bendeki seni çözmeye çalışıyorsun… Gereksiz… Benim çıkmazlarım bana kalsın… Umutsuzluklarımı beslemeye çalışıyorum yıllardır aslında hiç olmayan umutlarla… Süt isteyen bir bebeğe su verip kandırmaya çalışır gibi kandırıyorum benliğimi hiç olmayacak şeyler için… Benim dünyam yalnızca kendimi kandırdığım masum, zararsız yalanlarla, aldatmacalarla dönüyor… Hayatım bir mutluluk oyunundan ibaret… Ve kimseden avuntu beklemiyor yüreğim… Sen olduğun yerde kal benim için… Ben seni hiç olmayışında düşledim… Barış dedim adına, kumral bir kız çocuğunun gözlerindeki ışıltıda gördüm seni, aynadaki yansımam yaptım … Bu düş sadece bana ait… Sen bana aldırma..." Hiç unutmadığını biliyorum aslında, buna rağmen niye hatırlatma gereği duyuyorum onu bilmiyorum… Hiçbir şey bilmemek ne acı Aşka Aşık Adam… Ve sen demiştin ki… "ölüm kadar gerçek olsaydı varlığın... sen bir hayaldin sadece ve bir hayali seveceğim kadar seviyordum seni.... düş(tün) güzelliğinle yüreğimin içerilerine..." Evet, hayaldim… Evet DÜŞ(tüm)…. Düş bitti, uyan artık… "N’olur" dedirtme bana… Bir de sen böyle yapma n’olurrrr…. Gitmek üzere olanlar aşık olamazlar mı Aşka Aşık Adam… Hakları yok mu buna, söylesene… Yüreğime söz geçiremedim, suç benim mi? Sen aşka aşıksın… En çok sen anlarsın… Susma yalvarırım… Yalvarırım bir şeyler söyle… Lanet oku, intizar et ya da ne istersen onu söyle, yeter ki beni sessizlikle bırakma bir başıma… " Ve geri kalan tüm cümleleri boğazında düğümlendi Kristal Kadın’ın… Aşka Aşık Adam ondan da önce terk etti o sokağı… Mavi Düş karanlığa gömüldü, umutlar sonsuzluğa… Ve bu aşk hiç yaşanmaması gerekenler arasında aldı yerini… Geçmişte tebessümle hatırlanamayacak olan, pişmanlıklarla dolu, düşken karabasana dönüşen bir çıkmaz sokak bu aşk şimdi… Ne edilecek bir çift söz, ne yazılacak iki satır dize var artık… Sadece hüsran bu düşten geriye kalan… Sadece gözyaşı… DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN AŞKA AŞIK ADAM… VE BU HİÇ YOKTAN YAZDIĞIM HİKAYE DE DOĞUM GÜNÜ HEDİYEM OLSUN SANA… DEDİM YA, SEN AŞKA AŞIKSIN… TANIŞMAMIZIN DAHA İLK GÜNLERİNDE YAPMIŞTIM BU YORUMU SENİN İÇİN… YANILMAMIŞIM… ÜZGÜNÜM, KEŞKE YANILSAYDIM… HAYAT HİÇ UMMADIĞIN, DAHA ÖNCE KİMSELERİN TATMADIĞI EN GÜZEL DUYGULARI, EN BÜYÜK MUTLULUKLARI GETİRSİN SANA KOYNUNDA… DÜŞLERİN HEP MAVİ KALSIN… BİLİYORUM AYNI ZAMAN DA HAZANSIN SEN… BIRAK HAZAN HÜCRELERİNDE, KALBİNİN ORDA BİR YERLERDE HEP KALSIN… KALSIN Kİ HİÇ BİR ZAMAN UNUTULMAYACAĞINI UNUTMAYASIN… KALSIN Kİ ÇOCUK YANIN İNSANLIĞA AĞLASIN…. AMA SESİN HER DAİM GÜLSÜN AŞKA AŞIK ADAM… IŞIK SAÇSIN SESİN, UMUT VADETSİN… HİÇ GÖRMEDİĞİM GÖZLERİNDE YAKAMOZLAR, HİÇ DOKUNAMADIĞIM SAÇLARINDA YILDIZLAR OLSUN HER DAİM… BEN SENİ SENSİZLİKTE ÇOOOK SEVDİM…

ANLAMI YOK ARTIK

Artık seni sevmenin anlamı yok
Zaten eskisi gibi sevmiyorum sevemiyorum seni
Ve unutmuş gibiyim seni hayal etmeyi
Artık seni sevmenin anlamı yok benim için
Zaten unutmak bile zor gelmiyor şimdi
ve önemi yok gibi;
her defasında kurşun olup kurşuna giren sözlerinin
sanki içimde yabancı bir kabus olur hayâlin
anlamı yok artık vefasız günlerin ve çekilmiş çilelerin
hepsi biryalan olur düşer solupta dalından
bir su gibidir içimde özlemin
bir batar bir çıkar ve tekrar batar ardından
esmer yüzün o güzel gözün.......ve o yedi kelimelik sözün
hiçbir anlamı yok artık bunların
bir rüyaydı bir hayaldi , geçti gitti hepsi
bir aç saniyelik bir uğultuymuş aşkın sesi
şimdi her şey bitmesede çok şey bitti
ve güzel kız seni sevmenin anlamı yok artık