Binlerce nedenim var yaşamak için. Ya da öyle olsun istiyorum nedenlerim olsun bulmaya çalışmalıyım.Ne olabilir_?Düşünüyorum… Düşünüyorum…Düşünüyorum… Düşünüyorum…Hııımm.Bu hıımmm nerden kaldı bana bilmiyorum ama kullanmayı sevmiyorum sevmediğim şeyleri yapasım geliyor bu yazıda.Yaşamak için kendime neden bulmam gerek mesela bunu bulmayı da sevmem, çok denedim bulduğum nedenler tükendi zamanla. Belki de hiç nedenim olmadı…Düşündüklerimi bir yazabilsem…Bir çıksalar dışarı belki o zaman sonum olur..Son beni mi ben mi sonu bulurum bilmiyorum ama bir gün çarpışacağız nasıl olsa…Kaybolmuş biriyim ben, nereye aidim onu arar gibiyim, hiçbir yer,hiç bir söz ve hiç kimse tatmin etmiyor ne kadar da doyumsuz bir hiçim…Anlamıyorum ki ben mi çok aptalım yoksa bütün bir ömür anlamsızlıklar peşinde koşmakla mı geçiyor_?Hayallerim olabilir bu neden, param olmadığı zamanlar da bile içine kendimi attığım kendi çöplüğüm, her şey olması gerektiği gibi orda…Ağırlık var üstümde..bedenim de ve ruhumda bazen hapis oluyorum içine bir gün, 1 ay ,1 sene içinden çıkamadığım da oluyor..Ne zaman çıksam kavurucu bir ateşten kutuplara atlamış gibi ürküyorum ve üşüyorum…Sanırım yine olmadı, tüketemeyeceğim bir neden bulamadım yine.Belki de bu arayıştır tek nedenim.Ne zaman başlasam aramaya tükenmek bilmeyen bir yola sapmış gibi oluyorum. Arayışlarım tükendiğinde gene bulurum yaşamak için sebep ama istediğim de bu değil asıl ölmek için sebep arıyorum, öyle olmalı ne için ölmeyi tercih edebilirdim diye sormalıyım.Sanırım ölmek için birçok neden bulabilirim. Yok, buldum bile birkaç tane ama cümlelere aktaracak güçte değilim. Yaşama nasıl aktarabilirim_?
Bir uyanis kadar kolay basladi her sey…
Oysa uyumaya dalarken hep çok zorlanirdim... Uyanislarim da hep kolay olurdu…
Uyumaya dalmak kadar zor sevdayi seviyordum ben oysa…
Bünyem zoru isterdi hep,kolay ve yolunda giden bir çok sey beni huzursuz etti çogu zaman..
Oysa bu baslangiç senin beni, ben gibi anlatmandan kaynaklandi sanirim..
Simdi içimde ucu kirik bir kalemle öykümü yazar gibiyim…
Hem de sen yanlisi bulup silginle düzeltebilirken, ben hep yanlislarimla sevdigimi biliyordum öykümü..
Kalemim bittiginde ise tüm yanlislarla dogrularimi götürmeden benimsemek isterdim bu öyküyü…
Kalemim hiç bitmedi…
Suya yazi yazmak gibi zor olan bir baslangiç düslerdim hep..
Beni bu çok çekerdi..Zor olan hem de kalici olacak olan sevgiydi çünkü..
Bense hiç zorluk çekmeden bir baslangiçta buldum kendimi..Yanimda sen ve ben sevgimden bile süpheliyim simdi..
Sanirim sevgi bana agir geliyor ya da hafif…
Zoru seviyorum kolayi degil…
Yanimda olmani istemem gerekirken uzagimda olmani düslüyorum..
Hasreti kavusmaktan daha çok seviyorum..
Sesini duymak istemem gerekirken ben hep hayal etmekle yetinmek istiyorum..
Sanirim hayallerim de seni, sen gibi hayal etmeye ihtiyacim var…
Dokunmak, öpmek, uzun uzun bakmak varken ben hep uzak kalmayi tercih etmek istiyorum…
Ya her seyi tüketmekten ürküyorum ya da ben kendimle seni düslemeyi daha çok seviyorum…
Aslinda sanirim ben yalnizca sevmeyi seviyorum…
Ya da hiç bir seyi sevemiyorum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder