Bakma öyle sessiz umutsuz durduğuma
Sevdamın
adı umut aslında
Ben sadece düşünmekten çok yorgunum
Ayrılığa ve
sessizliğine sebep neden vermeyişini
Sevdamın hatırına bile elveda
demeden
gidişini
Düşünmekten biçareyim...
Aylar oldu ben hep aynı
sahneyi
seyrediyorum.
Yaşamadığım yaşamadığımız
O ayrılık sahnesini

Yaşatmadığın o onurlu ayrılık sahnesini
Nasıl güzel
başlamıştık oysa
Sorsalar cesaretin en büyüğü vardı bizde
Ama
başaramadık
Başlangıcı gibi onurla sonlandıramadık
Ben ayrılık
kelimesini duymaktan çekinen
Sense ayrılığı söylemeye cesaret edemeyen
Sonunu bildiğimiz bir yolu beraber yürüme çabamızdı bu aşk
Oysa elimi
tut demiştin
Bırakmayacağına o kadar emindin ki
Seninle beraber
unuttum
sildim o yolun sonunu
Belki aydınlığa çıkar dedim
Belkisi
bile yoktu
emindim...
Şimdi yanıldık demek ne zor
Ağrına gidiyor
insanın
Sen
benimleyken de habersiz kaldın sevgimden
Paylaşamadık
paylaşmak adına ne
varda sonuna kadar.
Çaba sarf etmedik belki de...
Ya sen suçlusun ya ben
ne fark eder
İmkânsızlıkların karnından
sancıyla doğan o tertemiz o masum
aşk
Bitti işte
Bu kadar ucuzmuş
demek
Bu kadar anlamsızmış senin
için
Bilirsin ölüm kadar acıdır
ayrılık
Ama ben ayrılığında aramadım hiç
seni
Keşkeler dolanmadı
dilimde
Parfüm kokularında kokunu aşındırmadım
hiç
Kalabalık bir
caddede sana benziyor diye kimsenin ardından koşmadım
Ağlamak kardeşi olmadı
sevdamın
İnanmazsın belki ama ayrılığına hiç
ağlamadım.
Oysa her
anımda zaten sen vardın
Şimdi soruyorum sana;
Ben böylesine dopdoluyken
senle
Söyle sen gittiğini mi sandın?
Sevdam bitmeden ayrılık girmez
Benim gönül kapımdan anlamadın

Yoksa sen gittiğini mi sandın???